Iheserako ordua genuen. Baleazale-estazioa txikitu genuen, eta 55 metroko bi baleontziak hondoratzen ari ziren. Goizeko 05:00ak baino lehentxeago zen, eta aireportua ia ordubetera geneukan. Hondoratzen ari ziren bi barkuengandik urrundu ginen, tresnak ur hotzetan bota genituen, eta eski-maskarak kendu genituen autora iristerako. Gidariaren eserlekura jauzi egin, eta motorra abiarazi nuen. Bi minutu baino gutxiago pasatu zirenean, Reykjavikeko Poliziak bide-bazterrean geldiarazi gintuen. “Ezin liteke, ezin dira hain onak izan; nola egongo ziren begira denbora guztian?”. Halere, bi ontzi azkar urperatzen ari ziren, eta minutuak aurrera zihoazen gure askatasun-hegazkina aireratzerako, ziur aski gu gabe aireratuko zena, eta hantxe utziko gintuen hamaika urtez harria lantzen bertako espetxeren batean. Polizia-agente bat kristaletik hizketan neukan, eta David eta biok blai eginda genituen arropak, urez eta motor-koipez. Polizia-autoan sartzeko agindu zidan. Davidi begiratu nion, bera ere aurrera begira, eta eta autoan sartu nintzen. Agenteen ez ikusiarena egin zidaten, eta islandieraz mintzatu ziren; azkenean, nigana etorri, eta ingeles garbian galdetu zidan: “Alkoholik edan duzu gaur?”.
Ia barrez erantzun nion: “Ez, ez dut alkoholik edaten!”. Gezurra zen, eta gero hatsa usaindu nahi izan zidan. Txantxetan hasteko tentazioa izan nuen, baina kafe beroa eta Iceland Air-en hegaldia zain genituen. Beraz, hatsa bota nion, eta berak aireporturako bidaia ona opa zidan, ziur aski asmatuko baitzuen, hain goiz izanda, hara bidean gindoazela.
Polizia-agentea ziurrenik bere buruari maldizioka jardungo da oraindik, herrialdeak Bigarren Mundu Gerratik izan duen sabotatzaile bakarra auto barrenean izan baitzuen, eta gero aske utzi. Gure autora bueltan, Davidek esan zidan ia hanka egin zuela, baia nire seinale baten zain geratu zela. Abiada bizian joan ginen aireportura, goizeko seietako hegaldia hartzera.
Aireportuan, eskuko maletak hartu eta arropak aldatu genituen, eta gero arropa zikinduak zaborrontzian bota genituen. Arazorik gabe pasatu ginen ilaratik, fakturatu eta ontziratzeko txartelak hartu genituen. Txarteldegiko agente adeitsuak esan zigun hegaldia berandutu egin zela eguraldi txarra zela eta. Hitz horiek ziren entzun nahi genituen azkenak, eta Davidek eta biok erlojuari begira eman genituen hurrengo 30 minutuak, imajinatzen zer-nolako kaosa lehertu berri zen Reykjavikeko portuan. Azkenean, ontziratzera deitu gintuzten, eta azkar eseri ginen, seguru sentitu ezinik Luxenburgon lurreratu arte.
Horixe gertatu zen zenbait ordu geroago; lur hartu ahala, Davidek eta biok leihoxkatik begiratzen genuen, Interpoleko agenteak gure zain espero bagenitu bezala. Ez zeuden. Maletak bildu eta aireportutik atera ginen, Erresuma Batuko Sea Shepherd-en bulegoetara dei anonimo bat egin ostean, esanez “Jo dugu estazioa, biak azpian daude”.
Belgikara joan ginen autostop egiten, Ingalaterrarako ferry bat hartu genuen, eta gero autobusez iritsi ginen Londresera. Autobusetik atera ginenean 36 ordu paseak ziren sabotajetik, eta gertuko kiosko batera jo nuen goizeko egunkaria hartzera. Bazen istorio bat azalean, zera esaten zuena bakarrik: “SABOTEATZAILE BATZUEK BALEONTZIAK URPERATU DITUZTE, argazkia seigarren orrian”.
Egunkaria ireki, eta inoiz ikusi dudan irudirik ederrenetako bat ikusi nuen: hantxe zeuden Hvalur 5 eta 6, atsedenean bezala Reykjavikeko portuan urperaturik, beren gainegitura bakarrik bistan olatuen gainetik. Paul Watsonen adierazpen batzuk ageri ziren, esanez erasoa bere gain hartzen zuela. Haren esanetan, Islandiak urratu egin zuen IWC Nazioarteko Baleazaleen Batzordearen luzapena, eta haren indartze-ekintza izan zen.
David eta biok besarkatu egin ginen kalean, algaraka eta pozak airean, bete berri den amets batek soilik eman dezakeen euforiarekin.
Iruzkinik gabe